გაზაფხულდა
რისთვის ტოკავს ხშირი შქერი, ან ნაკადი, ან ჩანჩქერი? იმიტომ რომ, რაც კი სძულდა, სულის სევდა, ფიქრთა მტვერი, აიცალა... გაზაფხულდა!
დადგა აგვისტო
დადგა აგვისტო. ცა რიდეული დაისიცხება ისევ დილდილით, ქალაქს ედება მზე თვითეული ყაყაჩოებით, ტუხტით, პილპილით. ისევე ჩქარი და უძლეველი, ვიცი, რადა ვარ ასე ქარული, ჯერ ყველასაგან მიუკვლეველი აღმოვაჩინე მე სიყვარული. ეს სიყვარული დააცხრობს გოლვას და გაგიჟებას უფრო უარესს, სურვილი ისევ უშენს რევოლვერს ცას რომ ღრუბლებმა გადაუარეს. ღრუბლებო შავო, მზეო საპყარო, მე აღტაცების ზღვაში შეველი, აღმოვაჩინე მთელი სამყარო, ქვეყნისთვის ჯერაც მიუკვლეველი.
დედა
შავბნელი ღამე მოშორდა ტყესაც. ო, ტყე არ კვნესის; მაგრამ სხვა კვნესა, წარსულის კვნესა, მხოლოდ მე მესმის! შავბნელი ღამე დააწვა ტყესა. ო, დედა კვნესის; მაგრამ ის კვნესა, სიკვდილის კვნესა, მხოლოდ მე მესმის! ესმოდეს კიდეც... განა წამოვა სიბნელის შიშით. ბნელი ღამეა... საფრთხე ღამეა ტალახით, ქვიშით. მოვდივარ! ღამეს ჩემი მერანი მოაპობს მკერდით. ეს ვინა კვნესის, ნეტავ ვინ არის? მოვდივარ ერთი!
დროშები ჩქარა!
გათენდა. ცეცხლის მზე აენთო, აცურდა... დროშები ჩქარა! თავისუფლება სულს ისე მოსწყურდა, ვით დაჭრილ ირმების გუნდს - წყარო ანკარა... დროშები ჩქარა! დიდება ხალხისთვის წამებულ რაინდებს, ვინც თავი გასწირა, ვინც სისხლი დაღვარა. მათ ხსოვნას ქვეყანა სანთლებად აინთებს... დროშები ჩქარა! დიდება, ვინც კიდევ გვაბრძოლებს იმედით, ვინც მედგრად დახვდება მტრის რისხვა-მუქარას... გათენდა! შეერთდით, შეერთდით, შეერთდით! დროშები, დროშები... დროშები ჩქარა!